Open Satsang intensive… (Een impressie en een gewaarwording van een deelnemer…) Aanwezige: “Het is avond… Tijdens de intensive van Opensatsang bevindt ik me op het satsang-landgoed dat Randolph hier op Ibiza heeft afgehuurd. Op deze zwoele zomeravond klauteren we met z’n alleen via de zolder van het landhuis het platte ronde dak op… Gezamenlijk liggen we hier onder het kosmische firmament… Het Heel-al omringt mij als een regenboogkoepel, met middenin het pikzwarte en aan de randen de regenboog kleuren van de universele zonsondergang. De kleuren om mij heen veranderen van oranjerood en licht-en-donkerblauw naar pikzwart… Wederom kijk ik rechtstreeks de lucht in, maar dan deze keer in de eeuwige duisternis. Af en toe vliegen er wat nachtvlinders en andere insecten over en dwarrelt er een vleermuis voorbij… De zon is bijna onder en overal om mij heen, wordt ik mij gewaar van een intens blauw. Krishna-time noemde mijn oude reeds gestorven leermeester dit. Fotografen spreken op dit tijdstip ook wel van ‘het blauwe uurtje’. Ik hoor Randolph bepaalde instructies geven… Hij leert ons in plaats van ademen ‘respireren’… Een kombinatie van inspiratie en heel subtiel ademhalen. Adem-ruiken noemt Randolph respiratie ook wel… Ik moet even aan de subtiliteit wennen, maar kom er langzaam maar zeker in. Mijn respiratie raak in schwung. Ik voel mij meer en meer begeesterd. Misschien is ‘geestdriftig’ het juiste woord. Mijn geest raakt op drift en drijft lyrisch rond. Zo nu en dan spiraalt mijn geest naar boven de kosmos in, om vervolgens weer naar beneden te spiralen richting mijn lichaam en het groepje mensen hier op het dak. Wat een wonderlijk avontuur… Met iedere ademtocht neemt enthousiasme toe. Ik voel mijn geestes-adem mijn hart bereiken of bereikt mijn hart mijn geestes-adem? Van boven voel ik iets indalen en vanuit mijn hart voel ik iets oprijzen… Verbeeld ik me het… of vertragen de wuivende palmbomen daadwerkelijk hun beweging? De tijd lijkt te verdampen… Plotseling krijg ik kippenvel en gaan mijn haren overeind staan. Volgens Randolph fungeren mijn kippenvel-haartjes als etherische antennetjes. Geestdriftig ervaar ik dat een nachtbriesje door mijn haren strijkt… Weer voel ik mij wis en waarachtig gevonden. Wat een miraculeus wonder! Opeens ervaar ik wat Nisargadatta bedoelt met de geur van the Beingness. De kosmos staat in bloei en haar geur raakt mij van binnen aan in wat Ramana Maharshi en Randolph het spirituele hart noemen. Ik sta in brandt van Liefde en Gelukzaligheid. In mij komen eeuwenoude woorden op… ruik Mij, drink Mij, manna, ambrozijn, amrita…  Mijn zintuigen raken op een vreemde manier met elkaar verweven… Proeven, voelen, horen, ruiken en zien vermengen zich met elkander. Hoe mysterieus is de orkestrale geur van Anandamayakosha. Wat een proefondervindelijke energie- explosie. De hele Ruimte voelt als mijn geliefde… Oh, mijn geliefde kosmos, hoe mooi ben je geworden… Ach, hoe goed begrijp ik nu al die gedichten van Rumi en de zieleworsteling van Vincent van Gogh…  Je moet dit wel aankunnen… Eerst bestond er de valkuil van ‘minimenia’, kleinheidswaanzin, nu wacht hier de valkuil van ‘maglomenia’, grootheidswaanzin… Als Shiva-Shakti dans ik met alle werelden en magistrale universa. What a rush. Wat een extase. Ik zie nu plotseling dat religie vergeten heeft werkelijk feestelijk te zijn. Wat een viering van het moment, wat een kosmische intensiteit. Hier eindigt en begint het Heel-al telkens weer met deze mysterieuze feestelijke explosie! Ergens vanuit de Grote Stilte hoor ik iets fluisteren… ‘I sing and dance you back to me’… Hoe het kan weet ik niet, maar plotseling bevindt ik me aan het einde van de kosmos… op het randje van … leven en dood? Alles verstilt… even houdt mijn adem op… een hiaat… geschrokken vindt Brahman zijn adem weer terug in de eindeloze magische en mysterieuze kosmische dans van Shiva, die mijn leven heet. Eindelijk heb ik de weg weer teruggevonden. Of anders gezegd, heeft mijn Zelf de weg naar zichZelf weer teruggevonden. De laatste stap durf ik klaarblijkelijk nog niet te nemen… Ik sta nog in mijn kinderschoenen. Wel ben ik ‘gelijk het kind’ een ‘simpele der geest’ geworden. Ik voel me geraakt. Een onzichtbare magnetische hand reikt naar me uit over de oerwateren. Ik ga op de uitnodiging in en voel de elektrische aanraking. Ik verkeer in volledige aanraking van wat misschien de heilige Geest mag heten. God weet hoeveel levens ik als zoeker heb rondgedoold. Eindelijk ben ik in dit leven weer wakker geworden. De tranen springen in mijn ogen en in het rond. Zo voelt het dus om te ontwaken. Ik ben een ontwaakte… Eindelijk ken ik nu de weg. Dit is het Directe Pad van Ramana en Yesudian en the Navnath Sampradaya van Nisargadatta en Alexander Smit. Oh, God… Jezus Christus, hoeveel Boeddha’s, Bodhisattva’s, Jnani’s en wie nog meer hebben deze wegloze weg bewandeld. Ik weet niet wat er gebeurt. Huil ik? Lach ik? Of misschien beide tegelijk. God weet het… Er klink een vreugdekreet door het heelal… ‘U wil geschiedde’ en vanuit het diepe der diepten galmt de echo terug van ‘Je bent gevonden’!”

Open Satsang met Randolph | Intensives

Open Satsang |  Randolph | Cosmic rainbow | the yoga of Light

Open Satsang |  Blue sea | La Joye de Vivre

Open Satsang | België

Randolph

Open Satsang met Randolph | Intensives

Open Satsang intensive (Een impressie en een gewaarwording van een deelnemer…) Aanwezige: “Het is avond… Tijdens de intensive van Opensatsang bevindt ik me op het satsang-landgoed dat Randolph hier op Ibiza heeft afgehuurd. Op deze zwoele zomeravond klauteren we met z’n alleen via de zolder van het landhuis het platte ronde dak op… Gezamenlijk liggen we hier onder het kosmische firmament… Het Heel-al omringt mij als een regenboogkoepel, met middenin het pikzwarte en aan de randen de regenboog kleuren van de universele zonsondergang. De kleuren om mij heen veranderen van oranjerood en licht-en-donkerblauw naar pikzwart… Wederom kijk ik rechtstreeks de lucht in, maar dan deze keer in de eeuwige duisternis. Af en toe vliegen er wat nachtvlinders en andere insecten over en dwarrelt er een vleermuis voorbij… De zon is bijna onder en overal om mij heen, wordt ik mij gewaar van een intens blauw. Krishna-time noemde mijn oude reeds gestorven leermeester dit. Fotografen spreken op dit tijdstip ook wel van ‘het blauwe uurtje’. Ik hoor Randolph bepaalde instructies geven… Hij leert ons in plaats van ademen ‘respireren’… Een kombinatie van inspiratie en heel subtiel ademhalen. Adem-ruiken noemt Randolph respiratie ook wel… Ik moet even aan de subtiliteit wennen, maar kom er langzaam maar zeker in. Mijn respiratie raak in schwung. Ik voel mij meer en meer begeesterd. Misschien is ‘geestdriftig’ het juiste woord. Mijn geest raakt op drift en drijft lyrisch rond. Zo nu en dan spiraalt mijn geest naar boven de kosmos in, om vervolgens weer naar beneden te spiralen richting mijn lichaam en het groepje mensen hier op het dak. Wat een wonderlijk avontuur… Met iedere ademtocht neemt enthousiasme toe. Ik voel mijn geestes-adem mijn hart bereiken of bereikt mijn hart mijn geestes-adem? Van boven voel ik iets indalen en vanuit mijn hart voel ik iets oprijzen… Verbeeld ik me het… of vertragen de wuivende palmbomen daadwerkelijk hun beweging? De tijd lijkt te verdampen… Plotseling krijg ik kippenvel en gaan mijn haren overeind staan. Volgens Randolph fungeren mijn kippenvel-haartjes als etherische antennetjes. Geestdriftig ervaar ik dat een nachtbriesje door mijn haren strijkt… Weer voel ik mij wis en waarachtig gevonden. Wat een miraculeus wonder! Opeens ervaar ik wat Nisargadatta bedoelt met de geur van the Beingness. De kosmos staat in bloei en haar geur raakt mij van binnen aan in wat Ramana Maharshi en Randolph het spirituele hart noemen. Ik sta in brandt van Liefde en Gelukzaligheid. In mij komen eeuwenoude woorden op… ruik Mij, drink Mij, manna, ambrozijn, amrita…  Mijn zintuigen raken op een vreemde manier met elkaar verweven… Proeven, voelen, horen, ruiken en zien vermengen zich met elkander. Hoe mysterieus is de orkestrale geur van Anandamayakosha. Wat een proefondervindelijke energie-explosie. De hele Ruimte voelt als mijn geliefde… Oh, mijn geliefde kosmos, hoe mooi ben je geworden… Ach, hoe goed begrijp ik nu al die gedichten van Rumi en de zieleworsteling van Vincent van Gogh…  Je moet dit wel aankunnen… Eerst bestond er de valkuil van ‘minimenia’, kleinheidswaanzin, nu wacht hier de valkuil van ‘maglomenia’, grootheidswaanzin… Als Shiva-Shakti dans ik met alle werelden en magistrale universa. What a rush. Wat een extase. Ik zie nu plotseling dat religie vergeten heeft werkelijk feestelijk te zijn. Wat een viering van het moment, wat een kosmische intensiteit. Hier eindigt en begint het Heel-al telkens weer met deze mysterieuze feestelijke explosie! Ergens vanuit de Grote Stilte hoor ik iets fluisteren… ‘I sing and dance you back to me’… Hoe het kan weet ik niet, maar plotseling bevindt ik me aan het einde van de kosmos… op het randje van … leven en dood? Alles verstilt… even houdt mijn adem op… een hiaat… geschrokken vindt Brahman zijn adem weer terug in de eindeloze magische en mysterieuze kosmische dans van Shiva, die mijn leven heet. Eindelijk heb ik de weg weer teruggevonden. Of anders gezegd, heeft mijn Zelf de weg naar zichZelf weer teruggevonden. De laatste stap durf ik klaarblijkelijk nog niet te nemen… Ik sta nog in mijn kinderschoenen. Wel ben ik ‘gelijk het kind’ een ‘simpele der geest’ geworden. Ik voel me geraakt. Een onzichtbare magnetische hand reikt naar me uit over de oerwateren. Ik ga op de uitnodiging in en voel de elektrische aanraking. Ik verkeer in volledige aanraking van wat misschien de heilige Geest mag heten. God weet hoeveel levens ik als zoeker heb rondgedoold. Eindelijk ben ik in dit leven weer wakker geworden. De tranen springen in mijn ogen en in het rond. Zo voelt het dus om te ontwaken. Ik ben een ontwaakte… Eindelijk ken ik nu de weg. Dit is het Directe Pad van Ramana en Yesudian en the Navnath Sampradaya van Nisargadatta en Alexander Smit. Oh, God… Jezus Christus, hoeveel Boeddha’s, Bodhisattva’s, Jnani’s en wie nog meer hebben deze wegloze weg bewandeld. Ik weet niet wat er gebeurt. Huil ik? Lach ik? Of misschien beide tegelijk. God weet het… Er klink een vreugdekreet door het heelal… ‘U wil geschiedde’ en vanuit het diepe der diepten galmt de echo terug van ‘Je bent gevonden’!”

Open Satsang |  Randolph | Cosmic rainbow | the yoga of Light

Open Satsang |  Blue sea | La Joye de Vivre

Open Satsang | België

Open Satsang intensive (Een impressie en een gewaarwording van een deelnemer…) Aanwezige: “Het is avond… Tijdens de intensive van Opensatsang bevindt ik me op het satsang-landgoed dat Randolph hier op Ibiza heeft afgehuurd. Op deze zwoele zomeravond klauteren we met z’n alleen via de zolder van het landhuis het platte ronde dak op… Gezamenlijk liggen we hier onder het kosmische firmament… Het Heel-al omringt mij als een regenboogkoepel, met middenin het pikzwarte en aan de randen de regenboog kleuren van de universele zonsondergang. De kleuren om mij heen veranderen van oranjerood en licht-en-donkerblauw naar pikzwart… Wederom kijk ik rechtstreeks de lucht in, maar dan deze keer in de eeuwige duisternis. Af en toe vliegen er wat nachtvlinders en andere insecten over en dwarrelt er een vleermuis voorbij… De zon is bijna onder en overal om mij heen, wordt ik mij gewaar van een intens blauw. Krishna-time noemde mijn oude reeds gestorven leermeester dit. Fotografen spreken op dit tijdstip ook wel van ‘het blauwe uurtje’. Ik hoor Randolph bepaalde instructies geven… Hij leert ons in plaats van ademen ‘respireren’… Een kombinatie van inspiratie en heel subtiel ademhalen. Adem-ruiken noemt Randolph respiratie ook wel… Ik moet even aan de subtiliteit wennen, maar kom er langzaam maar zeker in. Mijn respiratie raak in schwung. Ik voel mij meer en meer begeesterd. Misschien is ‘geestdriftig’ het juiste woord. Mijn geest raakt op drift en drijft lyrisch rond. Zo nu en dan spiraalt mijn geest naar boven de kosmos in, om vervolgens weer naar beneden te spiralen richting mijn lichaam en het groepje mensen hier op het dak. Wat een wonderlijk avontuur… Met iedere ademtocht neemt enthousiasme toe. Ik voel mijn geestes- adem mijn hart bereiken of bereikt mijn hart mijn geestes-adem? Van boven voel ik iets indalen en vanuit mijn hart voel ik iets oprijzen… Verbeeld ik me het… of vertragen de wuivende palmbomen daadwerkelijk hun beweging? De tijd lijkt te verdampen… Plotseling krijg ik kippenvel en gaan mijn haren overeind staan. Volgens Randolph fungeren mijn kippenvel-haartjes als etherische antennetjes. Geestdriftig ervaar ik dat een nachtbriesje door mijn haren strijkt… Weer voel ik mij wis en waarachtig gevonden. Wat een miraculeus wonder! Opeens ervaar ik wat Nisargadatta bedoelt met de geur van the Beingness. De kosmos staat in bloei en haar geur raakt mij van binnen aan in wat Ramana Maharshi en Randolph het spirituele hart noemen. Ik sta in brandt van Liefde en Gelukzaligheid. In mij komen eeuwenoude woorden op… ruik Mij, drink Mij, manna, ambrozijn, amrita…  Mijn zintuigen raken op een vreemde manier met elkaar verweven… Proeven, voelen, horen, ruiken en zien vermengen zich met elkander. Hoe mysterieus is de orkestrale geur van Anandamayakosha. Wat een proefondervindelijke energie-explosie. De hele Ruimte voelt als mijn geliefde… Oh, mijn geliefde kosmos, hoe mooi ben je geworden… Ach, hoe goed begrijp ik nu al die gedichten van Rumi en de zieleworsteling van Vincent van Gogh…  Je moet dit wel aankunnen… Eerst bestond er de valkuil van ‘minimenia’, kleinheidswaanzin, nu wacht hier de valkuil van ‘maglomenia’, grootheidswaanzin… Als Shiva-Shakti dans ik met alle werelden en magistrale universa. What a rush. Wat een extase. Ik zie nu plotseling dat religie vergeten heeft werkelijk feestelijk te zijn. Wat een viering van het moment, wat een kosmische intensiteit. Hier eindigt en begint het Heel-al telkens weer met deze mysterieuze feestelijke explosie! Ergens vanuit de Grote Stilte hoor ik iets fluisteren… ‘I sing and dance you back to me’… Hoe het kan weet ik niet, maar plotseling bevindt ik me aan het einde van de kosmos… op het randje van … leven en dood? Alles verstilt… even houdt mijn adem op… een hiaat… geschrokken vindt Brahman zijn adem weer terug in de eindeloze magische en mysterieuze kosmische dans van Shiva, die mijn leven heet. Eindelijk heb ik de weg weer teruggevonden. Of anders gezegd, heeft mijn Zelf de weg naar zichZelf weer teruggevonden. De laatste stap durf ik klaarblijkelijk nog niet te nemen… Ik sta nog in mijn kinderschoenen. Wel ben ik ‘gelijk het kind’ een ‘simpele der geest’ geworden. Ik voel me geraakt. Een onzichtbare magnetische hand reikt naar me uit over de oerwateren. Ik ga op de uitnodiging in en voel de elektrische aanraking. Ik verkeer in volledige aanraking van wat misschien de heilige Geest mag heten. God weet hoeveel levens ik als zoeker heb rondgedoold. Eindelijk ben ik in dit leven weer wakker geworden. De tranen springen in mijn ogen en in het rond. Zo voelt het dus om te ontwaken. Ik ben een ontwaakte… Eindelijk ken ik nu de weg. Dit is het Directe Pad van Ramana en Yesudian en the Navnath Sampradaya van Nisargadatta en Alexander Smit. Oh, God… Jezus Christus, hoeveel Boeddha’s, Bodhisattva’s, Jnani’s en wie nog meer hebben deze wegloze weg bewandeld. Ik weet niet wat er gebeurt. Huil ik? Lach ik? Of misschien beide tegelijk. God weet het… Er klink een vreugdekreet door het heelal… ‘U wil geschiedde’ en vanuit het diepe der diepten galmt de echo terug van ‘Je bent gevonden’!”

Open Satsang met Randolph | Intensives

Open Satsang |  Blue sea | La Joye de Vivre

Randolph